Der Westweg im Schwarzwald.

Na de trail "La Bouillonnante" op 21 april vertrokken Vincent, ikzelf en mijn ouders op 22 april omstreeks 7uur naar Kupferhammer te Pforzheim. Hier is de startlokatie van de Duitse Top-Trail "Der Westweg".

Wegmarkering van de Westweg.

Rond 13uur waren we dan ter plaatse. Na de nodige foto's te nemen bij het vertrek vertrokken we voor de eerste etappe.

De weersvoorpellingen voor de week waren niet super. Enig lichtpuntje was er omdat één weercomputer na enkele druilerige dagen vanaf woensdag beter weer voorspelde.

Kupferhammer - Dobel: 25km - 710Hm

Het inlichtingenbord in Kupferhammer.

Bij de eertse "poort" te Kupferhammer.

Ikzelf vertrok toch een beetje met stijve beentjes na het avontuur te Bouillon en werd op het parcours direkt getrakteerd met een beklimmingkje. Al goed was de eerste etappe niet te lang.

Een hindernisje op het parcours.

Net aangekomen in ons eerste hotelletje viel het water met bakken uit de lucht. Wijzelf hebben amper een druppel regen gehad tijdens het lopen.

Zicht vanuit onze hotelkamer op de regenbuien. 

Dobel - Untersmatt: 45km - 1672Hm

Op de tweede dag stond er al een stevige etappe op de planning. 45km waar, in het tweede deel, stevig moest geklommen worden.

Bij het vertrek te Dobel was het bewolkt en vreesden we toch een beetje regen te moeten verteren.

De "Sonnetor" te Dobel. Let op de afbeelding van de Westweg op de grond.

Na een paar kilometer werden we getrakteerd op een sneeuwbui. Eventjes doorbijten en achteraf bekeken was dit de enige noemenswaardige bui deze dag.

Door de sneeuwbui heen!

Na de beklimming door de sneeuwbui was op de bergkam de verrassing zeer groot toen we een picnicktafeltje tegenkwamen met een aantal flessen wijn op. Daar we beiden geen alcohol drinken heeft de organisatie van dat feestje geluk!

Wijnpicnick.

De Holohsee.

Onderweg naar Hohlohturm.

Oberer Latschigfelsen

De poort te Forbach.

De historische houten brug over de Murg.

Boven op de top van de eerste 1000'er: Seekopf.

De 30m hoge Friederichsturm.

De afzink naar Untersmatt.

Nudelpfanne.

Untersmatt - Hark: 45km - 1110Hm

Het zag er weer een zeer bewolkte dag uit, maar volgens de voorspellingen zou het de volgende dagen verbeteren. Na lekker te hebben ontbeten gingen we voor de derde dag op pad. Meestal is de derde dag de zwaarste.

Aan de "poort" te Mummelsee.

Op weg richting Wildsee moesten we nog enkele hindernissen over.

Onderweg naar de Darmstadter Hutte door de mist.

Vincent en ikzelf aan Wildseeblick.

Freiersberger Tor.

Bewegwijzering.

Top van de Lettstädter Höhe.

Hark - Brend: 51km - 2142Hm

Vandaag stond de koningingenetappe op programma. 46km met 2000Hm. Na 10km kwamen we een groepje stappers tegen, dat we reeds eerder hadden voorbij gelopen. Al lachend zeiden we dat ze een binnenweg hadden genomen. Nog geen kilometer later beseften we dat we een variant op de Westweg hadden meegenomen. Het resultaat was dat we 5km meer moesten lopen vandaag. Een bittere pil zo 's ochtends.

Leuke single-tracks tussen Hark en Hausach.

Kinzigtaltor te Hausach.

Na Hausach moesten we enkele stevige beklimmingen doen om via Willemshöhe naar Brend te lopen.

Lopen door de bossen.

Leuke trail!

De poort op Wilhelmshöhe.

Op Wilhelmshöhe moesten we nog even op zoek naar drank. Zowel mijn als Vincent zijn tank waren bijna leeg en we moesten toch nog een 10km afleggen. Ondanks dat het berggasthof gesloten was, was de uitbater toch bereid ons drinkbussen te vullen met cola en water.
Met nieuwe energie vertrokken we dan naar Brend.

Bohlenweg beim Blindensee.

Er lag nog sneeuw boven de 1000m.

Na een tochtje van 51km kwamen we dan aan in het Naturfreundehaus te Brend. Helemaal alleen verbleven we daar. We hebben zelfs even gedacht aan de film "The Shining". Het was er zeer aangenaam, geen of zéér weinig telefoonbereik. Zo lagen we weerom zeer vroeg in ons bed. Vincent heeft zelfs twee records gebroken deze week! Meeste km's in een week en meeste uren slaap!

Brend - Todnauberg: 57km - 1489Hm
Bij aanvang van de etappe gingen we even op de Brendturm kijken. Hier kregen we een uitzicht over het Zwarte woud en vooral de Feldberg waar we vandaag over gingen lopen.
In de lucht zagen we dat we onder een wolkenband zaten maar dat na die wolkenband er geen wolkje meer aan de lucht was. De Feldberg (hoogste van het Zwarte Woud) was nog spierwit van de sneeuw.

Met de verwachte zon liepen we dan richting Feldberg. Aan de Titisee splitste de route op in de oostelijke en de westelijke variant. Wij gingen de westelijke route nemen.

Onder een stralend zonnetje richting Titisee.

Aan Titisee hebben we wegens veiligheidsoverwegingen beslist om tot op Feldbergpass de oostelijke route te nemen. Uit de plannetjes en uit ervaring van vorig jaar hadden we het vermoeden dat de noordelijke besneeuwde flank van de Feldberg op onze sportsloefkes niet zo een bijster goed idee ging zijn.

Vanaf Titisee blik richting Feldberg.

Zo gezegd zo gedaan, de oostelijke variant tot Feldbergpass leek uiteindelijk al een zéér besneeuwd parcours te zijn. Vanaf 1100Hm werden we meermaals getrakteerd op lange sneeuwstroken die soms betrekkelijk glad waren. Waren wij blij dat we de beslissing hadden genomen om niet over de top van de Feldberg te gaan. Deze lag nog 200Hm's hoger.

Midden op een sneeuwstrook.

Vanop Feldbergpass een stukje afdalen over een skipiste om uiteindelijk op zoek te gaan naar Todnauberg. Dit dorpje lag uiteindelijk een 3km verder dan dat de reisleider nog had voorspeld op Feldberg.

Afdalen langs wasserfallsteig.

Uiteindelijk, na 7u29min hebben we dan ons pension bereikt. Snel douchen en met de auto de verplaatsing maken om in Todnau een Italiaans restaurantje te bezoeken. Dessert werd dan weer op een terras op het dorpspleintje genuttigd. Zalig!!!
Notschrei - Egerten: 45km - 1285Hm

We vertrokken 's ochtends vanop Notschrei en zaten weeral snel te trappelen met onze voeten in de sneeuw. Na de noordelijke zijde van de Trubelsmattkopf te hebben verlaten werden we over weilanden gestuurd met zéér leuke uitzichten.

Lopen langs de weilanden met in de verte Belchen.

Aan de Wiedener Eck Tor. Bijna het einde van de Westweg.

Belchen kwam razend snel dichterbij en dit betekende al snel klimmen geblazen. We moesten over enkele sneeuwstukken "kruipen" om de weg te kunnen volgen tot Belchenhaus. Dit bleken de laatste sneeuwstukken van de Westweg te zijn.

Na Belchen kwam er nog de laatste serieuze beklimming, deze van Blauen.

Uitzicht vanop Blauen.

De afdaling vanaf Blauen tussen de lentebloemetjes.

 Egerten - Ottilienkirche te Obertullingen: 17km - +-300Hm

Vandaag de laatste etappe. Na te hebben overnacht bij een oud-ijzermarchant die wijn en appelsap produceerd genieten we van een ontbijt in het zonnetje op het terras.

Laatste ontbijt.

Vandaag stond er 17km op het programma langs de burcht van Rötteln en eindbestemming de Ottilienkirche te Obertullingen. Tijdens de leuke tocht in het zonnetje konden we dan nog een beetje napraten.

Burcht Rötteln.

Laatste poort op onze route.

Binnenin de Ottilienkirche met een bijzonder fresco.

Na de aankomst even opfrissen en direkt de auto in richting België. Natuurlijk konden we dat niet doen zonder dat Vincent onderweg zijn bezoekje aan Burger King kon doen, waar hij al een week op hoopte.

Vincent @ BurgerKing

Conclusie:
Een fantastische 8 dagen zaten erop. Ik had toch een beetje met een klein hartje naar dit avontuur vooruit gekeken. Een blessure ligt soms in een klein hoekje maar alles is goed gegaan.

La Bouillonnante           54km        2400Hm
Westweg                       283km        8800Hm
Totaal                           337km      11200Hm

Dankwoordje:
Langs deze weg wil ik mijn ouders bedanken voor het bagagetransport tijdens onze trip.
Vincent wil ik bedanken voor zijn aangenaam gezelschap en fantastisch ingesteldheid op de trail.

Moesten er geïntresseerden zijn om volgend jaar mee te gaan (mogelijks ergens eind mei - begin juni.) laat maar een berichtje.

Hier een korte impressie van Vincent:
De Westweg (280km en D+ 8800m) lopen in 7 dagen. Leuk plan. Maar zo eenvoudig is het nu ook weer niet. Ik heb ook nog niet veel ervaring met trails en molshoop is voor mij al klimmen. Met veel goede moed maar met een klein hartje begon ik aan de Westweg. Tot mijn verbazing gingen de eerste dagen zeer vlot. Maar toen het echt begon te klimmen en we door een grapje van de reisleider nog eens 5 km extra voor de voeten kregen ging het licht toch bijna uit. Gelukkig bracht een frisse cola redding en ben ik toch nog op mijn bestemming geraakt. Na dit dipje ging het als maar vlotter. Na vele beklemmingen en evenveel afdalingen smalle paden, ondergesneeuwde passen, modderstroken en zelfs omgevallen bomen bereiken we het einde van De Westweg. Het Zwarte woud deze prachtige omgeving het was een plezier om in dit decor het laatste deel van mijn training voor mijn debuut op de 24u te houden.
Dit wil ik zeker nog eens doen.